neslihan guvenc

DÜŞEN BİR YAPRAK GÖRÜRSEN….

Ben en çok sana yazmayı sevdim. En çok sana yazarken durdu aklım. Şimdi olduğu gibi. Çünkü yazmayı, okumayı, ne yalan söyleyeyim senden öğrendim. Mesela Firuzan’ı sen sevdirdin bana, Tanju Okan-Bayülgen’le olan ilişkimizin temellerini heep sen attın. Şimdi beni onlarla yanlız -değil yalnız- (yalnız mı yanlız mı söylee) bırakacağını bilir gibi…


B Blok 120 nolu odaya adadığımız şarkılara ant olsun, karamelli topkekle beni az yalnız bırakmadın, sen dağlara giderken…Böbreğim ağlarken sen vardın. Şarkı söylemek istediğimde yine sen… İstanbul’u sevdiren, İstanbul’u ağlatan hep sendin. Kadıköy’de Çengelköy’de, Acıbadem’de, midye tavalı ekmekte, İnci Kundura’dan aldığımız sandaletlerle hep sen vardın, Bedri.

Cemal süreya’nın dizelerinde saklıydın sen. “Ne var ki aldığın şu ömür –fena değildir- Üstü kalsın.” diyen senin akrabandı. Öyle dolu idi ki yüreğin. Ben o yüreği çok sevdim. “Vazgeçemem….”

Sıkıcı geçen akşamlarda imdada sıkıcı serkan yetişirdi; ayten’li-ayten’siz. Bir de Sezen Aksu vardı, hala var ama insan gerçekten yalnız kalınca Sezen’i bile dinleyemiyor. “Düğün ve Cenaze” albümünde sen vardın. Gülüşün, kokun, kahverengi elbisen, aşkların ve kim bilir neler… Ve nice kasette, şarkıda heep sesin vardı. Şarkı söylemek en çok sana yakışıyordu. Eminim, hala öyle.

“Özge was here with Godot”, “Neslihan was here with Godot”,

“Nes and Özge were here, but Godot wasn’t here.” gibi anlamlı cümleleri yazmayı 2000’li yıllarda öğrendik. Merter yollarında sarsılarak Malina’dan dizeler, alamadığımız çizmeler (beymen’den)… Beyazıt’ta tarihi bir derslikte Atilla Erdemli’yle, Halil’le, uyuz didem’le ip bağlama teknikleri, vaxlamalar, vaxlanmış sevgiler. Güle güle, katıla katıla, beş kg mandalinayla sen, ben ve ikimiz…


“Bu hikaye ve Sultanahmet’te, taşfırın’da Turistlerin, Japon Turistlerin ÇİLESİ BİTMEZ. BİTMESİN. BİTMEMELİ.”
SENİ SEVİYORUM…...
……..BENİ HATIRLA DEMİŞTİM...
MAVİ’CE

Tevfikret Hanım
Neslihan Güvenç
İşletme Fak.